Ενοχές για την αναρρωτική που πήρες; Πώς να τις ξεπεράσεις σε 4 κινήσεις.

Η αίσθηση γνώριμη: ξυπνώ και ο λαιμός μου μοιάζει να ναι φτιαγμένος από γυαλόχαρτο, η μύτη κλειστή, τα μάτια τσούζουν.

Κοιτώ το ρολόι – μπορεί ακόμη και να αρχίσω να ντύνομαι – αναβάλλοντας μια απόφαση που ξέρω ότι πρέπει να πάρω. Τηλεφώνημα στο γραφείο για να ενημερώσω ότι χρειάζομαι αναρρωτική άδεια.
Ένα τηλεφώνημα που δυσκολευόμαστε καμιά φορά να κάνουμε παρά τα εμφανή σημάδια της ασθένειας.

Ανάκατες σκέψεις κάνουν την απόφαση δυσκολότερη:
Ο προϊστάμενος θα σκεφτεί ότι δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στη δουλειά; Λες να επηρεαστεί αρνητικά η αξιολόγηση μου;
Πως θα τα βγάλουν πέρα οι συνάδελφοι που πρέπει να καλύψουν το κενό από την απουσία μου; Θα με κατακρίνουν επειδή δήλωσα ασθένεια;
Δεν θέλω να κάνω τη ζωή κανενός άλλου πιο δύσκολη.

Μετά εμφανίζονται και οι ερωτήσεις που κάνουμε στον εαυτό μας: “Αφού όλοι οι άλλοι μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς να πάρουν άδεια, γιατί εγώ δεν μπορώ;”.

Όταν αρρωσταίνουμε, συχνά υποκύπτουμε στην πίεση να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε – είτε πρόκειται για εξωτερική πίεση, είτε για τις δικές μας προσδοκίες.

Έφτασε η ώρα να κάνεις στην άκρη τις ενοχές που σε κάνουν να νιώθεις χειρότερα από την ίδια την αρρώστια. Όταν το σώμα μας ζητά ένα διάλειμμα συνήθως μας κάνει καλό να το ακούσουμε.
Πώς μπορούμε λοιπόν να ξεκουραστούμε όσο χρειαζόμαστε για να ανακάμψουμε, χωρίς ενοχές;

1. Είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου.
   Όταν είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας για το διάλειμμα που χρειαζόμαστε, θα διατηρηθούμε πιο υγιείς και δυνατές μακροπρόθεσμα.
   Το να νιώθουμε κουρασμένες, το να είμαστε άρρωστες και να το δείχνουμε, είναι φυσιολογικό και κάτι για το οποίο δεν πρέπει να ντρεπόμαστε. Και σίγουρα δεν σημαίνει ότι είμαστε ανεπαρκείς στη δουλειά και στη ζωή μας.
   Επιπλέον ας αναρωτηθούμε από πού πηγάζει η φωνή που δεν μας επιτρέπει την “αδυναμία” και μας γεμίζει ενοχές; Είναι ένας γονιός που μιλά, ένα αφεντικό ή απλά μια δική μας περιοριστική πεποίθηση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε υπεράνθρωποι αντί να ακούμε το σώμα μας;
   Όταν ακούμε αυτή τη φωνή τι κερδίζουμε και τι χάνουμε; Προς τα που γέρνει η ζυγαριά;
2. Αξιολογώ τους στόχους και τον φόρτο εργασίας μου.
   Αν δεν αισθανόμαστε καλά αλλά πιστεύουμε ότι δεν δικαιούμαστε αναρρωτική άδεια επειδή είναι αδύνατον να χάσουμε έστω και μια μέρα εργασίας, ίσως ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε από απόσταση όλα όσα έχουμε αναλάβει.
   Πόσες υποχρεώσεις έχω βάλει στη λίστα μου;
   Είναι ρεαλιστικά αυτά που θέλω να κάνω;
   Μήπως προετοιμάζω τον εαυτό μου για απογοήτευση γιατί έχω βάλει τον πήχη των προσδοκιών πολύ ψηλά;
   Αρρωσταίνω συχνά τρέχοντας απ’ τη μία δουλειά στην άλλη;
   Ή έχω ρεαλιστικούς στόχους αλλά πιέζω υπερβολικά τον εαυτό μου προσπαθώντας να πετύχω πολλά πράγματα ταυτόχρονα;
   Αν είπες έστω και ένα ναι, αναρωτήσου αν αξίζει τον κόπο να πιέζεις τον εαυτό σου έτσι – τις περισσότερες φορές, η απάντηση θα είναι όχι.
   Ίσως είναι καιρός να μιλήσεις με το αφεντικό σου ή με τους συναδέλφους, για το φόρτο εργασίας και την υποστήριξη που χρειάζεσαι.
   Το να εργάζεσαι μέχρι να εξαντληθείς δεν θα πρέπει να αποτελεί στόχο ή κάτι που κερδίζει επαίνους.
   Ο νούμερο ένα στόχος μας θα πρέπει να είναι να παραμείνουμε υγιείς.
   Και να απολαμβάνουμε όσα κάνουμε.
3. Δεν είμαστε οι μόνες με αυτή την ανάγκη.
   Είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, όλες κάποιες φορές είμαστε πιο ζορισμένες για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Το να δείχνουμε συνεχώς ότι αισθανόμαστε τέλεια και ότι έχουμε τα πάντα υπό τον έλεγχο μας δεν είναι αληθινό.
   Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλοι θα περάσουμε από μία φάση ζωής όπου θα δυσκολευόμαστε ψυχικά, σωματικά ή και τα δύο. Θα κατακρίναμε κάποιον άλλον επειδή χρειάζεται μια αναρρωτική μέρα; Ας χαρίσουμε στον εαυτό μας την ίδια συμπόνια που θα δείχναμε σε έναν συνάδελφο που περνάει δύσκολα στη ζωή του.
   Το να παίρνουμε άδεια όταν είμαστε κουρασμένες ή αναρρωτική άδεια όταν αρρωσταίνουμε δείχνει ότι εκτιμάμε την υγεία μας και τους συναδέλφους μας. Το να ακούμε το μυαλό και το σώμα μας όταν χρειάζεται μια ανάσα είναι το πιο υπεύθυνο και ανιδιοτελές πράγμα που μπορούμε να κάνουμε ειδικά αν η δουλειά μας αφορά τη φροντίδα άλλων.